Door Memisa op te nemen in je testament leef je voort in onze projecten

Steeds meer mensen stellen een testament op om zelf te kunnen bepalen wat er met hun erfenis gebeurt. Testamenten zijn nog nooit zo populair geweest. Op de internationale dag van het testament zetten we Annie en Philip, twee sympathisanten die Memisa opnamen in hun testament, in de kijker. Dankzij hun nalatenschap kan Memisa haar talrijke projecten blijven realiseren.

Ieder jaar nemen meerdere sympathisanten Memisa op in hun testament. Zij kunnen hun normen en waarden verder laten leven in de projecten van Memisa. Veel van onze schenkers willen graag hun steun verder kunnen zetten wanneer ze er niet meer zijn. Door Memisa op te nemen in hun testament, bouwen zij zo mee verder aan een gezonde wereld. Vandaag zetten we twee sympathisanten van Memisa in de kijker die hun idealen laten voortleven in de projecten van Memisa.

Bewondering voor het Congolese zorgpersoneel

Philip is jarenlang sympathisant geweest van Memisa. Een aantal jaar geleden besloot hij Memisa op te nemen in zijn testament. Uit bewondering voor het werk van Memisa, en vooral dat van het zorgpersoneel, wou Philip ook na het einde van zijn leven betekenisvol kunnen zijn. Tussen 1959 en 1968 woonde Philip zelf in de DR Congo, de plek “waar zijn hart ligt”.

Zelf heeft Philip in de DR Congo aan den lijve ondervonden dat het voor veel mensen niet vanzelfsprekend is om makkelijk toegang te krijgen tot zorginstellingen. “Wanneer we met de auto rondreden, passeerden we vaak zieke of zwangere vrouwen die medische hulp zochten. Ze moesten soms wel 100 kilometer te voet afleggen vooraleer ze hulp konden krijgen!”, aldus Philip.

“De verpleegkundigen die in moeilijke omstandigheden werken in de DR Congo zijn echte helden!” Philip, legaatgever Memisa

De man heeft enorm veel bewondering voor de verpleegkundigen die werken in de gezondheidscentra in de DR Congo. “De omstandigheden waarin zij moeten werken, zijn niet evident. Voor mij zijn het echte helden!”, aldus de legaatgever. “Ik laat graag na aan Memisa, omdat ik weet dat mijn geld goed terecht zal komen.”

Philip nam Memisa op in zijn testament

Internationale solidariteit als collectieve verantwoordelijkheid

Ook Annie (pseudoniem) koos ervoor om Memisa op te nemen in haar testament en zo dus ook na het einde van haar leven iets te kunnen blijven betekenen voor anderen.

Annie benadrukt dat ze het niet zeer breed heeft, maar dat ze het toch belangrijk vindt om zwangere vrouwen en kwetsbare gemeenschappen in Afrika te steunen. “Memisa informeerde me over een project dat ze op poten hebben gezet in Popokabaka (DR Congo), in samenwerking met het AZ Sint-Lucas in Brugge.” De ngo Memisa doet er alles aan om de kwaliteit van de gezondheidszorg in het ziekenhuis van Popokabaka en de omliggende gezondheidscentra te verbeteren. Tal van beperkingen bemoeilijken namelijk de toegang tot en de kwaliteit van de gezondheidszorg in de regio.

“Het verhaal van Memisa over Popokabaka heeft me overtuigd om het project te steunen via een legaat in mijn testament.” Waarna Annie benadrukt dat ze de “menselijke aanpak” van de ngo bewonderenswaardig vindt. Daar draagt ze met haar legaat op een zeer concrete manier aan bij. Het maakt wel degelijk een verschil op het terrein: de centen van donateurs en legaten zoals Annie zijn nodig om de weerbaarheid van kwetsbare gemeenschappen in Afrika te verhogen.

“De menselijke aanpak van Memisa vind ik bewonderenswaardig.” Annie, legaatgever Memisa

Bovendien is Annie ervan overtuigd dat we gezamenlijk, na wat er zich tijdens de koloniale periode heeft afgespeeld, Afrikaanse landen moeten ondersteunen. “We hebben hier in België onze rijkdom en welvaart grotendeels te danken aan landen in Afrika, zeker wat betreft DR Congo. Eigenlijk hebben we van hen gestolen wat wij nu hebben”, klinkt Annie overtuigend.

“Ik wil iets terugdoen voor mensen die het nu moeilijk hebben in Afrika, en meerbepaald in Congo.” Ze omschrijft het als een collectieve verantwoordelijkheid van ons allemaal. Annie vertelt verder over hoe ze in het leven staat. Om de toenemende polarisatie in de maatschappij tegen te gaan, probeert Annie zo veel mogelijk in verbondenheid te leven. “Ik probeer steeds verbinding te maken met andere mensen en ik vind dat het onze morele plicht is om te doen wat we kunnen doen voor anderen.” Annie inspireert graag mensen uit haar omgeving, maar concludeert dat uiteindelijk iedereen voor zich moet kunnen bepalen wat hij of zij voor een ander wil en kan betekenen.