Dokter Sow uit Guinee: “Psychische patiënten horen niet thuis in de gevangenis”

Memisa is lid van 11.11.11 en samen strijden we tegen onrecht en voor duurzame verandering. Dit jaar zet 11.11.11 tijdens haar campagne changemakers op een voetstuk. Waarom? Omdat ze meer dan ooit onder druk staan en meer dan ooit nodig zijn om verandering te brengen.

Dokter Abdoulaye Sow, oprichter en directeur van de lokale ngo Fraternité Médicale Guinée (FMG), zet zich vol overgave in voor de uitbouw van geestelijke gezondheidszorg in zijn land. “We moeten mensen respecteren zoals ze zijn, ongeacht onze verschillen.”

“Toen ik voor het eerst geconfronteerd werd met psychische patiënten, was dat een grote emotionele shock”, vertelt dokter Sow. “De manier waarop ze behandeld worden is inhumaan. Ze worden vastgeketend of verstoten door hun familie. Zoiets zindert na.”

In het West-Afrikaans land Guinee rust een groot taboe op mensen met psychische aandoeningen. Voor 12 miljoen inwoners zijn er slechts vijf psychologen en één psychiatrisch ziekenhuis. “Aangezien er geen enkele wet is die deze mensen beschermt en de overheid het nalaat voor hen te zorgen, besloten we met FMG en de steun van Memisa, geestelijke gezondheidszorg op te nemen in ons programma. Op dit moment worden deze zorgen al in tien gezondheidscentra aangeboden, maar er is nog werk aan de winkel. Zo zitten er geesteszieken in de gevangenis, een plek waar ze helemaal niet thuishoren. Ze zijn daar terechtgekomen zonder behoorlijk onderzoek en worden behandeld als criminelen.”

“De manier waarop ze behandeld worden is inhumaan”

In een land waar 85 procent van de bevolking moslim is, werkt dokter Sow in bepaalde gemeenschappen samen met moskeeën. De imams roepen in het vrijdaggebed op om mensen met psychische aandoeningen te respecteren en niet uit te sluiten. Ook bij de radio en journalisten ijvert dokter Sow voor meer aandacht voor sociale bescherming van deze kwetsbare groep.

Of hij fier is op het werk dat hij en zijn collega’s verrichten? Ja, maar zijn fierheid gaat vooral uit naar de patiënten. “Hoe zij de draad van hun leven opnemen na te zijn gediscrimineerd en gestigmatiseerd: respect”, klinkt het.